Verhaal door Lisette (27)
Het hoogste doel van Lisette (27 jaar) was moeder worden. Toen ze zwanger raakte was ze dan ook in de zevende hemel. Maar die roze wolk werd al gauw een grijze donderwolk toen ze een miskraam kreeg. En het bleef niet bij één miskraam, uiteindelijk heeft ze twee keer een kindje verloren. Een kras op haar ziel.
"Mijn eerste miskraam had ik anderhalf jaar geleden. Ik woonde samen met mijn toenmalige vriend en we waren eigenlijk nog helemaal niet bezig met wel of geen kinderen krijgen. Ik wilde in principe wel kinderen, dat wist ik wel zeker, maar nog niet toen al. We studeerden ook allebei nog. Ik was al een paar jaar aan de pil geweest en was ermee gestopt omdat ik steeds zulke zere borsten had in de stopweek. En ik wilde kijken of die klachten weggingen als ik de pil niet meer innam. Dus toen gebruikten we condooms. Dat ging goed, het is niet gescheurd, en ik lette ook niet heel precies op mijn menstruatie. Die was toch een beetje onregelmatig gebleven na het stoppen met de pil."
Hevige menstruatie?
"Toen ik op gegeven moment inderdaad weer ongesteld werd, was het een heel hevige menstruatie. Ik werd 's nachts wakker van de buikpijn, die ik de dag ervoor ook al wel had, maar dat schoof ik toen op mijn opkomende menstruatie. Ik was al heel veel bloed aan het verliezen. Het bloed bleef maar lopen. Het maandverband was niet aan te slepen bijna. Ik ben die dag ziek thuis gebleven van colleges en heb maar geprobeerd te slapen. Ik voelde me ook beroerd maar eigenlijk pas de dag erna bedacht ik me dat het geen gewone menstruatie was. Zeker weten doe ik het natuurlijk niet, maar voor mijn gevoel dacht ik heel sterk dat het een miskraam was."
"Mijn gevoelens toen waren heel dubbel. Ik wilde nog geen kind maar op zich wilde ik wel binnen een paar jaar heel graag moeder worden. Alleen was mijn leven er niet klaar voor. Ik had ook het gevoel dat de schuld bij mij lag, ik had nog veel gerookt en ik was uitgeweest enzo. Maar moest ik nu rouwen of niet? Was ik wel zwanger geweest of niet? Mijn vriend zag het probleem eigenlijk niet dus daar had ik niet echt alle steun aan. Ik heb er wel met een vriendin over gepraat. Het zorgde er wel voor dat ik veel over kinderen na ging denken."
"Toen ik op gegeven moment inderdaad weer ongesteld werd, was het een heel hevige menstruatie. Ik werd 's nachts wakker van de buikpijn, die ik de dag ervoor ook al wel had, maar dat schoof ik toen op mijn opkomende menstruatie. Ik was al heel veel bloed aan het verliezen. Het bloed bleef maar lopen. Het maandverband was niet aan te slepen bijna. Ik ben die dag ziek thuis gebleven van colleges en heb maar geprobeerd te slapen. Ik voelde me ook beroerd maar eigenlijk pas de dag erna bedacht ik me dat het geen gewone menstruatie was. Zeker weten doe ik het natuurlijk niet, maar voor mijn gevoel dacht ik heel sterk dat het een miskraam was."
"Mijn gevoelens toen waren heel dubbel. Ik wilde nog geen kind maar op zich wilde ik wel binnen een paar jaar heel graag moeder worden. Alleen was mijn leven er niet klaar voor. Ik had ook het gevoel dat de schuld bij mij lag, ik had nog veel gerookt en ik was uitgeweest enzo. Maar moest ik nu rouwen of niet? Was ik wel zwanger geweest of niet? Mijn vriend zag het probleem eigenlijk niet dus daar had ik niet echt alle steun aan. Ik heb er wel met een vriendin over gepraat. Het zorgde er wel voor dat ik veel over kinderen na ging denken."
Weer een miskraam
"Een paar maanden later zijn we ook met condooms gestopt. Toen was ik binnen een paar weken (weer?) te laat met ongesteld worden. Zwangerschapstest gedaan en ja hoor, zwanger. Hoe ik het praktisch aan moest pakken wist ik nog niet zo, ik bulkte ook niet van het geld, maar ik was wel heel blij. En na twee maanden ging het weer mis. Weer een miskraam. Ik voelde me doodongelukkig en heel alleen. Mijn vriend heb ik heel erg kwalijk genomen dat hij niet zo rouwde als ik, en dat is ook een van de redenen geweest dat het uitging."
"Mijn kindje zou nu ruim drie maanden zijn. Ik wil nu heel graag kinderen, ik weet het zeker maar met mijn vriend is het dus uit. Ik vind het wel belangrijk dat er een man bij is maar niet per se. Toch is het een raar iets om ter sprake te brengen als je een leuke jongen ontmoet. Er is niks aan te doen denk ik. Wachten maar en hopen dat als ik weer een relatie krijg dat het zwanger zijn beter gaat. Jammer vind ik dat je nooit heel veel hoort over miskramen. Alles gaat over zwangerschappen en blozende baby's. Maar dat je zwanger bent vertel je pas na de magische grens van drie maanden. Ik zie wel moeders in mijn omgeving maar hoor nooit van wie een miskraam heeft gehad."
"Een paar maanden later zijn we ook met condooms gestopt. Toen was ik binnen een paar weken (weer?) te laat met ongesteld worden. Zwangerschapstest gedaan en ja hoor, zwanger. Hoe ik het praktisch aan moest pakken wist ik nog niet zo, ik bulkte ook niet van het geld, maar ik was wel heel blij. En na twee maanden ging het weer mis. Weer een miskraam. Ik voelde me doodongelukkig en heel alleen. Mijn vriend heb ik heel erg kwalijk genomen dat hij niet zo rouwde als ik, en dat is ook een van de redenen geweest dat het uitging."
"Mijn kindje zou nu ruim drie maanden zijn. Ik wil nu heel graag kinderen, ik weet het zeker maar met mijn vriend is het dus uit. Ik vind het wel belangrijk dat er een man bij is maar niet per se. Toch is het een raar iets om ter sprake te brengen als je een leuke jongen ontmoet. Er is niks aan te doen denk ik. Wachten maar en hopen dat als ik weer een relatie krijg dat het zwanger zijn beter gaat. Jammer vind ik dat je nooit heel veel hoort over miskramen. Alles gaat over zwangerschappen en blozende baby's. Maar dat je zwanger bent vertel je pas na de magische grens van drie maanden. Ik zie wel moeders in mijn omgeving maar hoor nooit van wie een miskraam heeft gehad."
Terug naar het begin
1. Miskraam
